نقش ورزش در بیماری بهجت
بیماری بهجت یک اختلال نادر است که باعث التهاب رگ‌های خونی در سراسر بدن میشود. این بیماری می‌تواند منجر به علائم و نشانه‌های متعددی شود که در ابتدا ممکن است نامرتبط به نظر برسند. این علائم می‌توانند شامل زخم‌های دهان، التهاب چشم، بثورات و ضایعات پوستی و زخم‌های تناسلی باشند. درمان شامل داروهایی برای کاهش علائم و نشانه‌های بیماری بهجت و جلوگیری از عوارض جدی مانند نابینایی است. اما آیا ورزش می‌توان در درمان بیماری بهجت نقش داشته باشد؟ برای پاسخ با مقاله دیگری از وبلاگ دکتر الویس مرادخان همراه باشید.
نقش ورزش در بیماری بهجت چقدر است؟
ورزش درمانی معمولاً پاسخ مطلوبی را از نظر فواید جسمی و روانی در بیماران مبتلا به بهجت ایجاد می‌کند. ورزش درمانی شامل فعالیت‌های تفریحی، شغلی، هوازی، انعطاف پذیری و تقویت و توانبخشی تعادل برای اصلاح وضعیت سلامتی است. بیماری بهجت همیشه باعث از دست دادن توان عضلانی میشود. بنابراین، فیزیوتراپی و کاردرمانی از اجزای مهم رویکرد توانبخشی به بیماران مبتلا به بهجت هستند.
ورزش‌هایی که به مفاصل وزنی وارد نمی‌کنند، به ویژه شنا و دوچرخه سواری، باید در برنامه ورزشی لحاظ شوند. تجویز یک برنامه ورزشی منظم باید به اندازه یک نسخه پزشکی دقیق باشد. بنابراین، در تجویز ورزش، آستانه درد، فیزیولوژی ورزش، محدودیت‌های عملکردی بیمار و فعالیت بیماری باید در نظر گرفته شوند. در هنگام تشدید بیماری، تمرینات باید در بستر یا سرپایی تحت نظارت انجام شوند.
پاسخ دادن به سؤالات در مورد اینکه چند وقت یکبار، به چه ترتیب و چه زمانی باید تمرین انجام شود، همیشه آسان نیست! تمرینات باید زمانی انجام شوند که بیمار احساس بهتری داشته باشد. از آنجایی که کنترل درد معمولاً قبل از ورزش ضروری است، این مهم شاید بعد از ورزش نیز مورد نیاز باشد. هدف از تمرینات کششی درمانی، جلوگیری از انقباض یا افزایش دامنه حرکتی با تمرینات فعالانه است.
انواع ورزش مناسب بیماری بهجت
کشش فعال زمانی استفاده میشود که بیمار بتواند تمرینی را برای دستیابی به دامنه حرکتی موجود در مفصل شروع کند. کشش فعال به طور کلی در حفاظت از دامنه حرکت ترجیح داده میشود. یک برنامه تمرینی کششی باید با کمترین حرکات استرس‌زا طراحی شود. هدف از تمرینات تقویتی درمانی، توسعه قدرت و استقامت در گروه‌های عضلانی خاص برای تسهیل عملکرد است.
دو دسته اصلی تمرینات قدرتی، ایزومتریک و ایزوتونیک هستند. قدرت ایزومتریک (استاتیک) ممکن است به عنوان حداکثر نیرویی که می‌تواند بر روی اجسام غیر متحرک توسط یک گروه عضلانی اعمال شود، مورد نظر قرار گیرد. این یک درمان بهینه برای ضعف مرتبط با بیماری بهجت است. قدرت ایزوتونیک (دینامیک)، حداکثر نیرویی است که می‌توان در حرکت یک جسم انجام داد.
برنامه‌های ورزشی هوازی (پویا)، مولفه‌های تناسب اندام مرتبط با سلامتی و وضعیت روانی را بهبود می‌بخشند، درد و خستگی را کاهش می‌دهند و بدون تشدید فعالیت بیماری یا تسریع آسیب مفاصل، تأثیر مثبتی بر ظرفیت عملکردی دارند. تمرینات اختصاصی یک درمان کمکی مؤثر برای تقویت عملکرد قلبی ریوی در بیماران مبتلا به بهجت هستند. علاوه بر درمان‌های پزشکی، ورزش درمانی خاص، ممکن است عوارض قلبی ریوی مرتبط با بهجت را نیز کاهش دهد. شواهد سطح پایینی از بهبود درد، سفتی، تحرک ستون فقرات و عملکرد قلبی تنفسی وجود دارند.
چه میزانی از ورزش برای بیماران بهجت زیاد است؟
- اکثر متخصصان موافقند که اگر ورزش باعث دردی شود که بیش از یک ساعت طول بکشد، این بسیار شدید است.
- افراد مبتلا به بهجت، باید با فیزیوتراپ یا روماتولوژیست خود برای تنظیم یک برنامه ورزشی منظم برای رفع خستگی غیرمعمول یا مداوم، افزایش ضعف، کاهش دامنه حرکتی افزایش تورم مفاصل و درد مداوم (درد پایدار) را تنظیم کنند.
- مناسب است که مفاصل را یک بار در روز، با دوره‌های استراحت، در هنگام عودهای سیستمیک حاد یا عودهای موضعی مفصل، به آرامی در دامنه حرکتی خود قرار دهید.
- بیمار می‌تواند با پزشک خود در مورد اینکه چه مقدار استراحت در زمان عودهای عمومی یا مفصلی بهترین است، صحبت کند.
افراد مبتلا به بیماری بهجت هر چند وقت یکبار باید ورزش کنند؟
- تمرینات دامنه حرکتی را می‌توان روزانه انجام داد و باید حداقل یک روز در میان اجرا شوند
- تمرینات تقویتی باید یک روز در میان انجام شده، مگر اینکه درد یا تورم شدیدی در مفاصل داشته باشید.
- تمرینات استقامتی باید به مدت 20 تا 30 دقیقه سه بار در هفته انجام شوند، مگر اینکه درد یا تورم شدید در مفاصل خود داشته باشید. طبق گفته کالج روماتولوژی، تمرینات ورزشی 20 تا 30 دقیقه‌ای را می‌توان با افزایش 10 دقیقه‌ای در طول روز انجام داد.
بهجت و ورزش؛ چگونه شروع کنیم؟
برنامه‌های ورزشی را با پزشک خود در میان بگذارید. با نظارت پزشک شروع کرده و برنامه ورزشی را 7 روز در هفته به مدت 20 تا 30 دقیقه دنبال کنید.
- همیشه با تمرینات حرکتی، خود را کشیده و گرم کنید.
- به آرامی در ورزش کردن پیشرفت کنید.
- تمرینات تقویتی را به آرامی و با وزنه‌های کوچکی شروع کنید (وزن 1 یا 2 کیلوگرمیمی‌تواند تفاوت زیادی ایجاد کند).
- حرارت را روی مفاصل درد قرار دهید (اختیاری، بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری برنامه ورزشی خود را از این طریق شروع می‌کنند).
- ورزش‌های هوازی را انجام دهید.
- اگر مفاصل دردناک، ملتهب یا قرمز شدند با پزشک خود در تماس باشید.
- برنامه ورزشی که بیشتر از همه از آن لذت می‌برید را انتخاب کنید و آن را به یک عادت تبدیل نمایید. ورزش‌های تفریحی مناسب (پس از انجام تمرینات دامنه حرکتی، تقویتی و هوازی) را در نظر بگیرید. صدمات کمتری به مفاصل آسیب دیده توسط بیماری در طول ورزش‌های تفریحی اتفاق می‌افتند، اگر که این قبل از انجام آن دامنه حرکتی، تقویتی و تمرینات هوازی باشد که بدن شما را در بهترین شرایط ممکن قرار دهد.
مزایای ورزش برای مبتلایان به بهجت
تقریباً همه متوجه شده‌اند که ورزش مفید است، حتی اگر در ورزش منظمی شرکت نکنند. برخی از افراد می‌ترسند که ورزش باعث شعله ور شدن بهجت و همچنین افزایش درد مفاصل و سفتی ان‌ها شود. برعکس این موضوع صادق است. ورزش مناسب به کاهش درد و سفتی مفاصل کمک می‌کند. دلایل اهمیت ورزش عبارتند از:
- عضلاتی که مفاصل شما را احاطه کرده‌اند را تقویت کنید
- حفظ و بهبود استحکام استخوان
- بهبود قدرت و انرژی کلی
- به شما کمک می‌کند تا خواب خوبی داشته باشید
- کمک به کنترل وزن
- خلق و خوی، اعتماد به نفس و رفاه کلی خود را بهبود ببخشید
- تحمل ورزش را در خود بهبود ببخشید
- کاهش خطرات قلبی عروقی
نکات ورزشی برای بیماران مبتلا به بهجت
- باید با فیزیوتراپیست خود مشورت کنید تا تصمیم بگیرید چه نوع ورزشی برای شما مفیدتر است. شما می‌توانید از طریق بخش روماتولوژی یا ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی به فیزیوتراپی دسترسی داشته باشید.
- به عنوان مثال، تمرینات دامنه حرکتی به شما کمک می‌کنند تا مفاصل خود را در دامنه کامل حرکت خود، حرکت دهید. تمرینات تقویتی عضلات را می‌سازند و تمرینات هوازی استقامت را افزایش می‌دهند.
کلام آخر
اگر ورزش منظم را مد نظر قرار ندهید، به فعالیت بدنی که انجام خواهید داد علاقه مند شوید. فعالیت‌هایی مانند پیاده روی، دوچرخه سواری، شنا، تای چی و یوگا را در نظر بگیرید. از هر ترسی که ممکن است داشته باشید که در آن ورزش یا فعالیت بدنی منظم ممکن است بیماری شما را بدتر کند، خود را رها سازید. چیزی که واقعاً باید از آن بترسید، عدم فعالیت است.
